Πολλές φορές νιώθεις ξαφνικά ότι έχεις χάσει για λίγο τον προσανατολισμό σου, ότι έχεις πάψει να εκτιμάς τα απλά και καθημερινά που σου χαρίζονται σ'αυτή τη ζωή. Αυτό για έναν καλλιτέχνη είναι καταστροφικό, αφαιρεί κάθε χαρά για δημιουργία. Ο καλλιτέχνης είναι απο τη φύση του αιθεροβαμων... Ακροβατει ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε έναν ιδεατο κόσμο που, μέσα σπο την τέχνη του, θέλει να επικοινωνήσει και στον κόσμο. Αυτή είναι η ψυχή του καλλιτέχνη, παιδική.
Πριν απο έναν περίπου χρόνο ένιωθα πως είχε μειωθεί το ποσοστό αυτού του ιδεατού κόσμου μέσα μου και κόντευε να νικήσει η πεζή  πραγματικότητα... Μια εκπομπή στο ραδιόφωνο ήταν η αφορμή για να ξαναρχίσω να πιστεύω στη δύναμη της τέχνης και να πιστέψω  ξανά στο "όνειρο"...
Ήταν Κυριακή πρωί κι εγω βρισκόμουν ήδη στο στούντιο της ΕΡΑ μαζί με τον κιθαρίστα μου για να παίξουμε δυό κομμάτια που είχα σκοπό να αφιερωσω στα παιδιά που μόλις είχα συναντήσει μπαίνοντας στο πάρκινγκ. Μαζί τους ήταν και κάποιοι μεγάλοι, φαντάστηκα ότι ήταν οι υπεύθυνοι του προγράμματος, αλλά μετα κατάλαβα ότι ανάμεσα τους ήταν και πολλοί γονείς. Γρήγορα μας ειδοποίησαν και περάσαμε μέσα στο στούντιο για να ξεκινήσει η εκπομπη. Τις ερωτήσεις τις έκαναν τα παιδια. Πόσο σωστές και ουσιαστικές ερωτήσεις! Φυσικά καταλάβαιναν αμέσως ακριβώς πως ένιωθα όταν τις απαντούσα. Ένιωθα εντελώς απογυμνωμενη μπροστα στα υπέροχα αθώα μάτια τους όπου με κοιταζαν με μια μικρή καχυποψία, καθώς τους φαντάζει σκληρός και άδικος τουτος ο κόσμος, άλλα στη συνέχεια έκπληκτα γιατί καταλάβαιναν την ευθύτητα των απαντήσεων μου.-Ακομα και στις πιο σκληρές ερωτήσεις πρέπει κ´ανεις να απαντά με απόλυτη ειλικρίνεια.-
Κι ήρθε το τραγουδι, η δύναμη της μουσικής στο τέλος να μας ενώσει και να μας κάνει φίλους. Έγιναν όλα  μέσα σ'αυτή την ώρα. Μιλήσαμε, τραγουδήσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, γίναμε φίλοι.
Έτσι αισθάνομαι για την Κυρατσώ,τον Αντώνη  και τα παιδιά της ΣΤΡΟΦΗΣ. Ύστερα πήγα μια μέρα στο σπίτι τους και με φιλοξένησαν. Φάγαμε μαζι, μιλήσαμε, εξομολογηθηκαμε ο ένας στον άλλον τους φόβους μας, με αμφισβήτησαν ξανα καναδυο κι εγω τους άφησα γιατί κατάλαβα ότι έτσι πίστευαν πως σ μπορούν να "χτυπήσουν"τον έξω κόσμο που τόσο τους έχει πονέσει. 
Κι έπειτα μια μέρα παρακολούθησα μια αποφοίτηση γονέων. Ξέρετε τι είναι αυτό; Ούτε εγω ήξερα μέχρι τότε. Είναι η στιγμή που ολοκληρώνουν το πρόγραμμα οι γονείς των παιδιών που έχουν απεξαρτηθεί. Όλοι ήταν συγκινημένοι. Γονείς, παιδια, υπεύθυνοι του προγράμματος. Κι εμείς γινόμασταν κοινωνοί μιας μαγικής βραδιάς. Κάποιος παραπονέθηκε απο τη διπλανή πολυκατοικία για φασαρία... Σκέφτηκα:"Νατη πάλι η επαναφορά στην σκληρή πραγματικότητα", άλλα δεν ήταν πια ικανή να με επηρεάσει! Ήμουν γεμάτη από αυτό που ζούσα εκεί που τίποτα δεν μπορούσε να με κλονίσει! Είχα αρχίσει ξανά να "πετάω" στα σύννεφα και τίποτα δεν μπορούσε να με προσγειώσει. Κι ακόμα δεν μπορεί γιατί η επαφή μου με αυτόν τον κόσμο με έκανε να ξεπεράσω τη σκληρότητα του δικού μας. Με έκανε να τραγουδάω καλύτερα γιατί τώρα τραγουδάω για τη χαρά της ζωής που μπορεί η ίδια η αλήθεια της ζωής να προσφέρει.
Ευχαριστώ τη ΣΤΡΟΦΗ και την Κυρατσώ.