Να πάρουμε απ’ την αρχή τα πράγματα. Νέος λαμπρός στα είκοσι μου, έξυπνος και ανήσυχος. Σπούδασα Μηχανικός, με σκοπό να βγάλω χρήματα και να βολευτώ στη συνέχεια της ζωής μου. Παντρεύτηκα γιατί αυτό πρόσταζε ο κοινωνικός περίγυρος. Έκανα δυο παιδιά, αγόρι και κορίτσι. Ευτυχισμένος άνθρωπος. Δουλειά όλο και καλύτερη, αναγνώριση συνεχή και πολλοί έπαινοι. Συνέχεια απαιτήσεις για καλό σπίτι, καλό αυτοκίνητο, καλό σχολείο στα παιδιά μου. Και από τη δουλειά όλο και πιο πολλές πιέσεις, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και πρέπει να διασφαλίσουμε και να αυξήσουμε τα κέρδη της επιχείρησης, για να πάρουμε το μισθό μας.

Σε κάτι καταλήψεις, όπως και τις μέρες που γράφω αυτές τις γραμμές, εκεί γύρω στα δεκατρία του γιού μου, ο γυμνασιάρχης μου μίλησε για ανάρμοστη συμπεριφορά. Το φταίξιμο ήταν του καθηγητή που δεν συνέτισε το παιδί μου, για αυτό του άλλαξα σχολείο. Ο γιός μου δεν μπορεί να φταίει γιατί είναι όμορφος, έξυπνος, καλοντυμένος, καλοταϊσμένος και με αρχές.

Κι εγώ που κάτι είχα ακούσει και διαβάσει για σχέσεις και επικοινωνία, οι γονείς να συζητάνε, να αφουγκράζονται, να αισθάνονται, να νοιώθουν, θεωρούσα ότι αυτά είναι για τους άλλους.

- Εγώ καταλαβαίνω.

- Τα παιδιά μου δεν με καταλαβαίνουν.

- Είναι και αυτή η εφηβεία με τις παραξενιές της.

- Όπου να’ναι θα περάσει και όλα θα στρώσουν, θα σταματήσουν να είναι σε διαρκή ρήξη μαζί μου σε όλα.

 

Ώσπου με έβγαλαν άλλης γενιάς, ξεπερασμένης. Που τώρα στα δεκάξι τους μπορούν να γυρίζουν και το πρωί και λίγο αργότερα να παίρνουν και το αυτοκίνητο, αρχικά κρυφά, μετά με την ανοχή μου. Το κινητό τους θα το’ χουν κλειστό ή κατά λάθος θα το ξεχνάνε στο αυτοκίνητο ή στο αυτοκίνητο του φίλου τους. Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία πάντως, γιατί είναι καλά παιδιά. Τρώνε στο σπίτι, καμιά φορά κοιμούνται και στο σπίτι, φέρνουν τα άπλυτα για πλύσιμο και την ημέρα δεν κάνουν καθόλου φασαρία γιατί κοιμούνται και ξεκουράζονται. Ε, δε μου δημιουργούν και κανένα σοβαρό πρόβλημα. Το ότι ένα πρωινό το αυτοκίνητό μου βρέθηκε σε ένα μεγάλο χαντάκι, παιδιά είναι δεν θα κάνουν και λάθη; Πάντως ο γιός μου πήγε για ύπνο, ευτυχώς δεν έπαθε τίποτε και ξεκουράζεται τώρα μετά το σοκ. Είναι δυο το μεσημέρι και αφού χρειάστηκε να έρθουν δυο γερανοί, το αυτοκίνητο ανασύρθηκε, με πολύ βαριές βλάβες, ευτυχώς που το παιδί δεν έπαθε τίποτε.
 

Όταν η γειτόνισσα μας είπε ότι της μύρισε καπνός όχι τσιγάρου, κόψαμε την καλημέρα μαζί της, γιατί μας φθονεί. Δεν είναι δυνατόν το δικό μου παιδί να καπνίζει, ούτε τσιγάρο. Όταν αργότερα εντόπισα να κάνει χρήση, του είπα να κόψει τις κακές παρέες αλλιώς θα τον πάω στην αστυνομία. Και λέγοντας αυτά εγώ και καθησυχάζοντάς με ο γιός μου, έφτασα να συμμετέχω στην τελευταία σκηνή του δράματος. Να ακούω να βουίζει στα αυτιά μου ο πένθιμος ήχος της καμπάνας. Και όλο αυτό το κατασκεύασμα, που ήθελα να το ονομάζω «καθώς πρέπει» οικογένεια, να τρίζει εκ’ θεμελίων.

 

Η συνέχεια, στη δεύτερη πράξη, διαδραματίζεται στη ΣΤΡΟΦΗ. Γιατί δεν είχα μάθε να ακούω. Ν’ ακούω τον γιό μου. Να νοιώθω τα συναισθήματά του. Άκουγα επιλεκτικά. Αυτά που ήθελα. Αυτά που με βόλευαν. Αυτά που μου χάιδευαν τ’αυτιά. Κι απείχαν πολύ απ’ την αλήθεια. Δεν είχα μάθει να σκέφτομαι. Στα πράγματα υπήρχε μόνο η μια πλευρά. Αυτή που μ’ έβγαζε λάδι. Αυτή που το δίκιο ήταν με το μέρος μου. Αλίμονο σε όποιον αμφισβητήσει την κυριότητά μου. Καλύτερα να το ξεχάσει. Δεν είχα μάθει να αισθάνομαι και να δείχνω τα συναισθήματά μου. Το «σινικό τείχος» μέσα μου το είχα χτίσει με πολύ μεγάλη επιμέλεια. Και μου πήρε χρόνια πολλά για να το ορθώσω. Χρειάστηκαν χιλιάδες σχέδια, τόνοι υλικά, και πολλές επινοήσεις μέχρι την ολοκλήρωσή του.
 

Επιτρεπόταν να με πλησιάσει κάποιος και ο γιός μου, μέχρι το τείχος. Και πίσω από το τείχος και την ασφάλειά του, κανένας δεν μπορούσε να δει. Πόσο καλά κρυβόμουν! Πόσο καλά καλυπτόμουν! Πόσο καλά βολευόμουν! Πόσο καλά προσποιούμουν! Όλα μέσα σε μια πλάνη, που ο ίδιος είχα πέσει στην παγίδα και δεν την έβλεπα.