Ξαφνικά πιάνει η Αστυνομία τον γιό μου και τότε μαθαίνουμε ότι παίρνει ηρωίνη. Λίγο μετά, για να μην το μάθουν άλλοι, κάνουμε το λάθος και πάει φαντάρος. Νόμιζα ότι είχα κρύψει πολύ καλά το πρόβλημα από τον έξω κόσμο, πιστεύοντας ότι θα είναι περαστικό και ότι όλα σύντομα θα άλλαζαν. Οι αξιωματικοί όμως με καλούν συνεχώς και σε τρις μήνες παίρνει αναβολή.

 

Εν’ τω μεταξύ, η κατάσταση στο σπίτι είναι απελπιστική. Ατέλειωτα ξενύχτια για να περιμένουμε τον γιό μας, μπλεξίματα με αστυνομίες, παρακολουθήσεις με μαγνητόφωνο στο τηλέφωνο. Εγώ να πίνω όλη μέρα, νοιώθοντας ότι έχω αποτύχει ως πατέρας, να μαλώνω με τη γυναίκα μου συνεχώς και πολλές φορές να κοιμάμαι στο μαγαζί αντί για το σπίτι.

Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, ώσπου ο γιός μας έπεσε σε κώμα για τρίτη φορά. Τότε, πήραμε με τη γυναίκα μου την πιο δύσκολη απόφαση σε όλα αυτά τα χρόνια και δεν πήγαμε με το ασθενοφόρο, αλλά κατευθείαν στη ΣΤΡΟΦΗ.

 

Την ίδια μέρα που ο γιός μας βγήκε από το νοσοκομείο, έκλεισε ραντεβού στο Κέντρο Συμβουλευτικής Εφήβων και σε τρις μήνες ήταν στην Κοινότητα. Εγώ βρέθηκα σε μια ομάδα πολύ αυστηρή, όπου έμαθα και άκουσα πράγματα για πρώτη φορά. Ταρακουνήθηκα, σταμάτησα να πίνω και τότε πιστεύω ότι κάπως δέθηκε η οικογένειά μου.

 

Συνέχισα να έρχομαι στις ομάδες, παρόλο που έσφιγγα τα δόντια μου κάθε φορά για τρις λόγους: για να δώσω το μήνυμα στον γιό μας ότι είναι σωστό να ολοκληρώνουμε, για να μάθω πράγματα χρήσιμα για μένα και την οικογένειά μου, για να μην έρχεται η γυναίκα μου μόνη της.

Από όλα αυτά τα χρόνια, αξέχαστη θα μου μείνει μια οικογενειακή συνάντηση στην κατασκήνωση των παιδιών το καλοκαίρι, όπου φεύγοντας έκλαιγα και έλεγα στη γυναίκα μου: «τώρα καταλαβαίνω πως έχω γιό», καθώς και όταν άκουσα το παιδί μου να φωνάζει στην «Κραυγή».