Το παιδί μου χρήστης ουσιών...; Αποκλείεται αυτό σε μένα...ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ
Ο γιός μου ποτέ δεν μου έλεγε τόσα ψέματα˙ αδιαφορεί για τα πάντα, αδιαφορεί για την εμφάνισή του, είναι μελαγχολικός, άλλοτε πάλι πολύ νευρικός, μου ζητάει συνέχεια χαρτζιλίκι, το ίδιο κάνει και στην γιαγιά του , ακόμα και κάτι κέρματα σε ένα συρτάρι της κουζίνας λιγοστεύουν, πολλά μυστικά τηλεφωνήματα, καινούργιες παρέες έρχονται στο σπίτι, μερικούς δεν τους γνωρίζω καθόλου, κάθονται στο δωμάτιό του να δουν μια ταινία κλείνουν την πόρτα ανάβουν αρωματικά κεριά, γελάνε ασταμάτητα, άλλοτε πάλι μαλώνουν.
Πήγα στο σχολείο να πάρω τους βαθμούς του και δεν έβρισκα την πόρτα να φύγω, πολλές αδικαιολόγητες απουσίες και οι βαθμοί του έπεσαν, ο προπονητής του στον στίβο μου έκανε παράπονα ότι πλέον δεν ενδιαφέρεται. Ψάχνω το δωμάτιό του, στα συρτάρια του βρήκα καραμέλες, κολλύριο των ματιών, άδεια σακουλάκια, κομμένα καλαμάκια.
Δεν είναι το παιδί που είχα, ανησυχώ, φοβάμαι, ζω με εφιάλτες, προβληματίζομαι…..
- Μήπως είναι η εφηβεία; Μήπως κάποια ερωτική απογοήτευση; Μήπως φταίω εγώ; Πολλές
ώρες έξω από το σπίτι, δουλειά, υπερωρίες, επιτροπές. Τι να σου κάνει κι’ αυτός μόνος,
γυρίζει απ’ το σχολείο και το σπίτι είναι άδειο.
- Μήπως φταίει ο πατέρας του; Aγόρι είναι έπρεπε να είναι πιο κοντά του.
- Μήπως φταίει το σχολείο;
- Μήπως το παιδί του γείτονα;
- Ο Γιάννης, ο Νίκος, ο Βαγγέλης; Οι οικογένειες τους;
- Πω.. πω… τι σπίτια Θεέ μου!
- Τι άλλο να είναι; Ουσίες-ναρκωτικά, μπα….αποκλείεται! Του έχω μιλήσει τόσο πολύ γι’ αυτά…..Το παιδί μου το εμπιστεύομαι!! Τα ναρκωτικά δεν αφορούν εμένα και την οικογένειά μου!!!!
Ενημερώνω τον πατέρα του, συζητάμε μαζί του, στην αρχή μας βεβαίωνε ότι δεν έχει σχέση μ’ αυτά και πως ό,τι βρήκα ήταν κάποιου φίλου του, μετά από λίγες μέρες και αφού φροντίσαμε να είμαστε πιο πολύ μαζί του παραδέχτηκε πως κάνει χρήση κάνναβης περιστασιακά, πως το κόβει όποτε θέλει, πως πολλοί γονείς φίλων του κάνουν, πως αυτή τον βοήθησε να γράψει καλά και να πάρει το PROFICIENCY.
Πήγαμε σε ειδικούς. Ο ίδιος δεν δεχόταν να συνεργαστεί γιατί εκεί πάνε οι τελειωμένοι μας έλεγε. Έπρεπε να μπει σε κοινότητα, μας μίλησαν για τη ΣΤΡΟΦΗ, ένα πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ που απευθύνεται σε έφηβους χρήστες και τις οικογένειες τους. Στον χώρο αυτό οι παροχές υπηρεσιών του προσωπικού δίδονται δωρεάν και χωρίς διακρίσεις και η εξάρτηση αντιμετωπίζεται χωρίς την χρήση άλλων ουσιών.
Όταν επισκέφθηκα τον χώρο, συνάντησα γονείς με το ίδιο πρόβλημα, με πλησίασαν με πολύ νοιάξιμο, ενδιαφέρον και κατανόηση, με παρότρυναν να βγω από την απομόνωση, τις τύψεις, την ντροπή, τον φόβο, τον θυμό, όλα τα αρνητικά συναισθήματα να τα κάνω δύναμη και ενέργεια, να πάψω να είμαι θεατής της ζωής μου….
Εκεί έμαθα ότι την σωτηρία δεν θα μου την δώσει η τύχη, αλλά η προσπάθεια που θα κάνω να την γυρέψω, η δική μου επιθυμία, η πίστη, η θετική στάση ζωής και η συλλογική δουλειά. Μόνος σου δεν μπορείς να παλέψεις και να νικήσεις την χρήση. Η χρήση θέλει ανθρώπους, που όταν λυγίζεις να μπορούν να σε στηρίζουν, γιατί έχουν περάσει απ’ αυτό και σε νοιώθουν, μόνο αυτοί μπορούν να σε βοηθήσουν να ξαναβρείς τη δύναμή σου.
Εκεί βρήκα τρόπους να κατευθύνω το παιδί μου στην κοινότητα, έμαθα να στηρίζω την προσπάθειά του, να ξεχωρίζω συμπεριφορές που ευνοούν την χρήση και να τις αλλάζω.
Εκεί επίσης συνάντησα γονείς που ολοκλήρωσαν την πορεία τους στο χώρο και επέστρεψαν για να δώσουν με το παράδειγμά τους δύναμη και ελπίδα στους νεότερους.
Εκεί είχε κόπο αλλά κάποια μέρα καμάρωσα τον γιό μου καθαρό, γερό, να βάζει και να πραγματοποιεί στόχους, να ολοκληρώνει την εκπαίδευσή του, να εργάζεται, να δημιουργεί υποχρεώσεις, να πορεύεται με αυτοσεβασμό…
Εκεί επίσης εγώ σαν γονιός αναλογίστηκα την προσωπική μου ευθύνη, μπαίνοντας σε διαδικασία προσωπικής αλλαγής και εξέλιξης.
ΙΩΑΝΝΑ Κ.
